شعر بسیار قشنگ

گریه کردم، گریه هم این بار آرامـــم نکـــرد 

دارو خوردم، دارو مُرفین دار آرامـــم نکـــــرد

با خیالــت راه رفتـــم در اتاق خالــــی ام

عکـــــس های مانده بر دیـــوار آرامم نکــــــــرد 

شعر خواندم، شعر گفتم -صد غزل، صد مثنوی

عشق و شعر و دفتر و خودکارم آرامم نکرد 

خواستـــم یک بار دیگر دل ببندم، شاید او

دل سپـــــردن از سرِ اجبار آرامم نکــــــرد 

خسته بودم، چشم هایم نای خوابیدن نداشت

فــــکرهای تا ســـــحر بیدار آرامـــم نکـــــرد 

خسته بودم از خودم، از زندگی، از شعرهایم

خسته بودم،چای با قهوه آرامم نکـــــرد

عاقبت دل کندم از دل بستن و چیزی به جز

سر ســــپردن به طناب دار آرامم نکـــــرد